Na lewym brzegu Dunajca na wysokiej, trudnodostępnej skalistej górze wznoszą się ruiny zamku w Czorsztynie. Dziś z górskiej fortecy pozostały jedynie malownicze postrzępione ruiny przeglądające się już ze znacznie mniejszej wysokości w toni powstałego na Dunajcu jeziora Czorsztyńskiego. Nadal jednak Zamek w Czorsztynie wraz ze znajdującym się po drugiej stronie jeziora Zamkiem w Niedzicy stanowią razem istotny, urokliwy element pienińskiego krajobrazu. Zamkowe wzgórze Czorsztyna jest też rezerwatem przyrody będącym enklawą Pienińskiego Parku Narodowego, pod nazwą Uroczysko Zamek Czorsztyn.
Kiedyś Zamek w Czorsztynie, z racji swojego położenia przy ruchliwym trakcie handlowym był często odwiedzany przez przedstawicieli znakomitych rodów. Historyczne źródła podają, że bywali tu Kazimierz Wielki, Ludwik Węgierski, Władysław Jagiełło, królowa Jadwiga, Władysław Warneńczyk, Jan Kazimierz, sławni rycerze (np. Zawisza Czarny jako starosta zamku) i senatorowie Rzeczpospolitej. W średniowieczu zamek czorsztyński miał również ogromne znaczenie obronne dla kraju, gdyż pozwalał na kontrolę znacznej części doliny Dunajca, za którą rozciągało się już państwo węgierskie z Zamkiem w Niedzicy.
Kiedyś Zamek w Czorsztynie, z racji swojego położenia przy ruchliwym trakcie handlowym był często odwiedzany przez przedstawicieli znakomitych rodów. Historyczne źródła podają, że bywali tu Kazimierz Wielki, Ludwik Węgierski, Władysław Jagiełło, królowa Jadwiga, Władysław Warneńczyk, Jan Kazimierz, sławni rycerze (np. Zawisza Czarny jako starosta zamku) i senatorowie Rzeczpospolitej. W średniowieczu zamek czorsztyński miał również ogromne znaczenie obronne dla kraju, gdyż pozwalał na kontrolę znacznej części doliny Dunajca, za którą rozciągało się już państwo węgierskie z Zamkiem w Niedzicy.
Pod koniec XVIII wieku Zamek w Czorsztynie spłonął od uderzenia pioruna i zaczął popadać w ruinę. Można by powiedzieć, że natura przyczyniła się do jego posadowienia przygotowując w tym celu wyborne miejsce, a potem go sama zniszczyła uderzeniem pioruna. Jednak natura nie unicestwiła jego pięknej kompozycji z samą sobą, i jego historii, która trwale odcisnęła się w pamięci narodowej. W 1860 roku, 70 lat po pożarze, miłośnik podróży i pięknych widoków, pisarz i poeta Bogusz Zygmunt Stęczyński opiewał w pieśni popadający w ruinę zamek:
Na lewej stronie Czorsztyna stoi rozwalony,
Ostremi opokami groźnie otoczony;
(...)
Witaj stary Czorsztynie! Zabytku przeszłości!
Świadku męztwa i cnoty, sławy i wielkości!
(...)
O zamku malowniczy swojem położeniem,
Pozwól siebie oglądać z czcią i uwielbieniem!
Niech mamy tę przyjemność w tej szczęśliwej dobie,
Poznać ciebie dokładnie - i dumać o tobie.
(...)
Pod koniec XIX wieku zapoczątkowano prace restauratorskie zamku, które prowadzone są do dziś.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz